lunes, 25 de marzo de 2024


Y nos hablan de guerras cercanas,

Y de guerras lejanas.

Y nos susurran sobre  guerras venideras

que atravesarán nuestras vidas

y las vidas de nuestras vidas.

Insensibles al sonido de los tambores,


al hedor de la sangre y de la peste

al dolor del hambre, al silencio de la muerte.

Ajenas al Grito en el que, un día, Munch

encerró la angustia de la humanidad entera.

Impasibles, como si nada ocurriera,

vivimos al margen,  carpe diem,

esperando  a lo que haya de pasar,

ahogando en lo profundo del alma,

sin remedio, sin esperanza

la ilusión de una vida en paz.


Charo Varela

25 de marzo de 2024

domingo, 17 de abril de 2022

AGRO SOBRE DA FONTE

Foi o meu pai o que empezou. Foi el que cavou a primeira horta no Agro sobre da Fonte da Devesa (que é así como se chama a nosa finca, que antes foi súa). Todo a sacho, con moito esforzo; pero tamén con moitas ganas e ilusión. Que ricos os seus primeiros tomates e pementos, xa nunca houbo outros máis saborosos que aqueles. É marabilloso para min recordar eses momentos inesquecibles da nosa vida. Momentos que non van volver; pero que están gravados na miña memoria e no meu corazón para sempre. 

 Pois si, foi o meu pai o que nos meteu o “gusaniño” de cultivar a horta; o problema é que nós non tiñamos moito tempo para dedicarlle. E foi Alberto quen, co “gusaniño dentro” empezou a buscar formas de cultivo máis adaptadas ás nosas posibilidades. E así dou co cultivo en bancais. Ao principio empezamos probando discretamente, cun só bancal. Enseguida vimos que o traballo en bancais era moito máis asumible para nós. Agora temos seis ( e estamos pensando en aumentalos), nos que plantamos distintas verduras e hortalizas en distintas épocas do ano. Xa non sachamos, a terra non se pisa e está normalmente branda. No inverno, se descansan, os tapamos con cartóns e non se enchen de malas herbas. Co compost que facemos coa materia orgánica do resto das cortas, podas e alimentos, melloramos a calidade da terra para que sexa mellor e máis produtiva. 

 Ultimamente comparto en redes sociais fotos da nosa pequena horta co obxectivo de animar a quen ten a posibilidade e o está pensando, a que se decida. Vale a pena, e máis nos tempos que corren, onde parece que nada é seguro. 

 

 










sábado, 16 de abril de 2022

REFLEXIÓNS NOS DÍAS DE SEMANA SANTA

 

"Un mandamiento nuevo os doy:  Que os améis unos a otros; como yo os he amado, que también os améis unos a otros. En esto conocerán todos que sois mis discípulos, si tuviereis amor los unos con los otros" (Juan 13:34-35).

Hai anos que non participo nas procesións de Semana Santa. De nena, mesmo de moza, participaba sempre. Recordo vestirme de Margarita Alacoque na procesión do Caramiñal do venres de Dolores ou de Marta na procesión do Santo Enterro. Tamén recordo participar na lectura da Pasión no Viacrucis. Canta dor e canto amor ao mesmo tempo.

Tamén hai tempo que non rezo. Non é que rezara moito de nena, sempre fun máis de falar que de repetir oracións. Pero se Deus non escoita a tanta xente que sofre - nenos e nenas, mulleres, homes- tampouco vai escoitarme a min. Por que ha de escoitarme a min? Quen son eu? Non sería xusto.  E eu creo nun Deus xusto.

Un Deus xusto que non interfire nas nosas vidas; pero que as mira de preto. Un Deus capaz de perdoar a traición, capaz de perdoar os maiores actos de maldade e  crueldade. Un Deus de puro Amor.

Hai tempo que concluín que o máis importante de todo, e o que está antes da nada, está contido nunha soa palabra: Amor. Aí está a clave,  a clave da vida e tamén a clave da vida despois da vida.

Pero que difícil é amar ós nosos semellantes! Que difícil é perdoar e pedir perdón. Que difícil é apartar o orgullo das nosas vidas para querernos e axudarnos, para ir máis alá da nosa propia humanidade. Que difícil é desprendernos aínda do que nos sobra para compartir con quen non ten. Que difícil mirar ás persoas alleas (alleas á nosa familia, ós nosos amigos, á nosa cultura, á nosa raza, á nosa forma de entender a vida,..) con Amor. Que difícil é seguir o camiño que Xesús marcou para todos e todas nós.

Practicar o verbo Amar é dificilísimo. Amar faise, moitas veces, mesmo imposible.

Como dicía, hai tempo que non vou ás procesións de Semana Santa; non por nada, ou tal vez  porque xa non me aportan o que me aportaban nos meus tempos mozos – as vivía con devoción- . Sinto que nin as procesións nin os cultos relixiosos tocan xa a miña fibra máis espiritual; sen embargo,  sigo no camiño marcado, o de conxugar o verbo máis difícil, ese que move o espírito máis profundo, o verbo amar.  Con traballo, éche ben certo; pero andando. A ver si andando, fago o Camiño.

jueves, 17 de julio de 2014

"El deporte rey" por José García

“El deporte rey”
El fútbol, el deporte rey. Este nombre no lo adquiere sólo porque tiene millones de seguidores por todo el mundo, sino también porque la FIFA es la institución deportiva que maneja más capital. Y tú  te preguntarás, ¿de dónde saca esta entidad tanto dinero? La respuesta es obvia, de toda esta población seguidora del deporte, e incluso, indirectamente de los que no apoyan la afición, de forma obligatoria.
 La principal fuente de ingresos por parte directa de la población es adquirida gracias la venta de toda clase de objetos que publicitan a un determinado equipo o asociación, todos estos objetos: camisetas, botas de fútbol, mochilas…, no valen un precio “normal” (dentro de lo que cabe en el sistema que está llevando nuestro país), si no que se venden a unos precios mucho más elevados (una camiseta oficial del el Real Madrid vale más de 70 euros), pero aun así los seguidores del deporte rey siguen comprándolas simplemente para demostrar su “apoyo” hacia el equipo, creyendo que esto tendrá alguna que otra repercusión sobre los jugadores, que no sea la monetaria.
Por otro lado están los que no les interesa el fútbol, que obviamente no compran ninguna de estas prendas “engañabobos”, pero  que en algunas ocasiones se ven obligados a pagar indirectamente a esta institución. Esto se produce, por ejemplo, en los mundiales de fútbol. Para su formación, cada país participante tiene que contribuir económicamente, que por cierto, con el dinero que se invirtió en el último mundial de Brasil se podría haber eliminado el hambre en el mundo durante dos años (la FAO pide 30.000 millones de dólares para eliminar el hambre durante un año  y el mundial costó 64.000 millones).
Debido a todo esto los jugadores importantes cobran auténticas millonadas de dinero; por ejemplo, Cristiano Ronaldo cobra por el club 1860 euros por hora, que son 0,51 euros por segundo, 21 millones de euros al año, y aun así, algunos jugadores llegan a defraudar a hacienda.
Cierto es que este deporte tiene factores positivos, pero… a qué precio?

José García Varela

lunes, 24 de marzo de 2014

ELLAS

Frágiles 
En eterna búsqueda.
La  vida fracturada.
Fragmentos frenéticos.
Tal vez   francos,   frescos y  fructíferos.
Y tantas veces también  fríos y solitarios.

Fuertes
En eterna lucha.
Milicianas. Activas frente a la vida.
Sin miedo.  Respetadas  y  amadas.
A veces,  incluso odiadas.
Cálidas y tiernas, las miradas. 
Sinceras y seguras.

Respirando al compás….profundo, en paz.

domingo, 28 de noviembre de 2010

SOBRE A XESTIÓN DO PP DA POBRA


Nos preguntan na Voz de Galicia sobre o Balance da xestión do PP da Pobra nestes últimos catro anos.

Todo depende de como se mire. Non cabe dúbida de que a Pobra é unha vila preciosa. A súa entrada mirando o mar, o malecón de pedra, o xardín, as rúas empedradas, as praias e mesmo algúns dos seus edificios máis emblemáticos.


Desde o meu punto de vista e no referente á súa estrutura, fisionomía e coidado, o noso concello non ten parangón con Boiro nin con Ribeira, as vilas veciñas.

Se progreso e beleza foran sinónimos a Pobra sería o concello da redonda que máis tería progresado dende a democracia.


Pero a realidade é que progreso e beleza, aínda que compatibles, non son sinónimos. A Pobra é, de feito, o concello do noso contorno que menos progresou nos últimos anos. E esta non é unha afirmación gratuíta senón que é unha realidade totalmente demostrable.


Máis alá do porto e do polígono, ambas obras claves no desenvolvemento da Pobra -e ningunha delas levada a cabo por ningún dos gobernos presididos por Isaac Maceiras-, non podemos destacar ningún outro proxecto de futuro liderado por ningún dos seus gobernos.

Os seus proxectos caracterízanse pola obra de fachada, de embelecemento e axardinamento. Paseamos enriba de miles e miles de euros. @s empregad@s do concello adican unha chea de horas diarias a limpar, coidar, adencentar os centos, miles de metros cadrados adicados aos paseos. E é certo que todo está moi bonito no centro da vila, vestida con cada vez máis pedra e menos cemento. Pero todo ten un prezo. E na Pobra pagamos a beleza con servizos.
Temos un montón de barrendeir@s e xardineir@s que non dan abasto, mentres temos falta de coidadoras que atendan a persoas maiores dependentes (insuficientes), non apoiamos os servizos de comedor escolar ou de madrugadores- tan importantes para as familias-, desisteresámonos por temas tan importantes como a educación d@s moz@s pobrenses, non apostando por ampliar a oferta de ciclos formativos ou a formación en linguas, estudos relacionados co turismo e o medioambiente ou novas tecnoloxías, abandonarmos ás familias con nen@s menores de tres anos á súa sorte ao non ofertarlle garderías públicas que lle faciliten a pai e nai o acceso ao traballo, ...

Ademais, na Pobra desgraciadamente, hai anos que se tirou a toalla no que respecta ao desenvolvemento do comercio local. Non nai plans ao respecto.
Eu, de feito, creo que o proxecto estrela daqueles que aspiren a gobernar a Pobra na próxima lexislatura debería ter o desenvolvemento do comercio no concello como obxectivo principal. De non ser así, estou convencida de que o noso futuro colectivo pintará moi mal.

Así as cousas está claro que eu non fago un balance positivo do traballo desenvolvido polos gobernos presididos por Maceiras. O novo goberno da Pobra debería ser moito máis ambicioso e empático coa cidadanía. @s pobrenses merecemos un goberno que crea realmente nas nosas posibilidades, que aposte claramente polo noso desenvolvemento colectivo a distintos niveis: social, cultural, educativo, comercial, industrial.

Eu aposto polo cambio.

miércoles, 20 de enero de 2010

GOOD BY RIVERS

Non hai enfrontamento entre linguas. Non o hai na escola nin tampouco na rúa. A sociedade é consciente da importancia do inglés como lingua franca. Os mestres e as mestras, os pais e as nais sabemos e queremos preparar aos nosos mozos na aprendizaxe de idiomas.

Pero temos moi claro tamén que as linguas estranxeiras non son como as maternas. As linguas estranxeiras son linguas que se aprenden pero nas que non se vive nin se convive.

O verbo amar dicímolo na lingua na que medramos e as cantigas de berce que lle cantamos aos nosos filllos son aquelas coas que nos durmiamos nós.

En inglés non cantamos cancións de corro, nin contamos as nosas lendas, nin os nosos contos de medo.

En inglés non declamamos a Rosalía nin a Bécquer, non é o mesmo. Nin tampouco somos quen de atopar a palabra exacta que defina as polas de auga que se agochan nas xunqueiras.

Non. En inglés non podemos falarlles de Isabel a Católica, nin da Guerra Civil, nin da revolta Irmandiña, nin explicarlles aos nenos as características propias do ecosistema das Rías Galegas.

Porque non sería o mesmo. Porque non transmitiriamos o mesmo nin contariamos o mesmo.

O inglés debe estar no ensino, e de seguro debe ter máis presenza da que ten ata o momento, pero non así como di o decreto.

Sen dúbida é posible o ensino de tres linguas na escola galega, pero nunca de xeito que a aprendizaxe da lingua estranxeira solape a lingua e a cultura da nosa terra.


Charo Varela

Mestra especialista en inglés
Profesora CLIL (Seccións bilingües
)

viernes, 8 de enero de 2010

O DECRETO DO INGLÉS


Diglosia.

O novo decreto devólvenos á diglosia, devólvenos ao galego de segunda B, cando aínda non acadaramos a 1ª división.
Tras anos de traballo, de pasos ben dados a prol do bilingüismo en Galicia, e xa tendo acadado que moitos mozas e mozas galegas se sintan competentes para falar calquera das dúas linguas oficiais e totalente libres para facelo, o goberno decide reducir o tempo do galego no ensino a un terzo do horario lectivo.


Demagoxia.

O goberno, intencionadamente, utiliza a lingua inglesa como arma arreboladiza contra o galego , cando sabe que o camiño a seguir no ensino de linguas estranxeiras está moi ben trazado a través do Plan de seccións bilingües en centros sostidos con fondos públicos, que xa ven funcionando hai uns anos nalgunhas escolas galegas.
Porque o goberno sabe que esa escola trilingüe da que está a falar no decreto plurilingüe é, a día de hoxe, unha quimera. Que non hai recursos suficientes, nin humanos nin económicos, para afrontar o ensino plurilingüe a terzos en todos os colexios públicos de Galicia.
O goberno, deliberadamente, aproveita a falta de información da cidadanía sobre a situación real da aprendizaxe de linguas para confundirnos a todos pretendendo un enfrontamento totalmente inexistente entre o galego e o inglés.

Medias verdades que son mentiras.

Sen dúbida a letra do decreto pode soar moi ben. E mesmo haberá quen se crea que este documento vai ser algo máis que papel mollado.
Sería ideal que, ao remate do ensino obrigatorio, os xoves galegos foran plurilingües, competentes nas dúas linguas oficiais de Galicia e nunha lingua estranxeira, o inglés.
Pero a meirande parte dos galegos e as galegas temos os pés no chan e coñecemos moi ben a nosa realidade: a do galego e a do castelán. Sabemos da necesidade que tiñamos do decreto do galego. Sabemos que se non potenciamos o uso do galego na escola, inevitablemente, esmorecerá.
Pero o noso Presidente decidiu un día que para ser Presidente tiña que renunciar a defender a lingua propia de Galicia. E da súa renuncia nace este decreto absurdo e mentireiro.
O decreto do inglés.